Główne źródło technik mieczowych w Akademii Szermierzy.

Najstarsze znane nam zapiski pochodzą z pierwszej dekady XV wieku, kiedy to mistrz Fiore dei Liberi, po 40 latach studiowania sztuk walki, przedstawił swoją wiedzę w traktacie szermierczym o nazwie „Fior di Battaglia” (Kwiat walki). Szermierka oparta na naukach mistrza Fiorego charakteryzuje się mnogością taktyk oraz przewagą technik defensywnych nad ofensywnymi, które mogą sprawdzać się w sytuacji pojedynku lub bitwy, ale także w razie sporów cywilnych czy obrony przed napaścią.

Spadkobierca dorobku Fiorego, Filippo Vadi, swój podręcznik „De Arte Gladiatoria Dimicandi” spisał w latach 80. XV wieku. Myślą przewodnią tego dzieła było postrzeganie szermierki jako nauki opartej na geometrii i muzyce. Takie renesansowe podejście sprawiło, że w traktacie pojawiły się bardziej precyzyjne niż u poprzedników wskazówki techniczne odnośnie wyczucia dystansu, tempa oraz parametrów broni.

Choć średniowiecznych traktatów włoskich zachowało się niewiele, to zawarta w nich wiedza jest wystarczająca do zrekonstruowania skutecznego i pełnego systemu szermierczego.

Getty Museum

Zobacz więcej: Wiktenauer